Kopenhagen, Denemarken

Een nieuwe week met nieuwe avonturen. En deze week in het prachtige Kopenhagen. Wat een geluk dat we zo een stad bezochten. Ik woonde met een hele interessante combinatie van mensen deze week. Mijn roommates waren een ongelofelijk energiek meisje, een gangsterachtige jongen en onze castmanager. Wat een geweldig idee om ons samen in een familie te gooien, want we hadden de tijd van ons leven. Onze hostmom hier was een van mijn favorieten in de hele tour. Ze was een onafhankelijke vrouw in een knus appartement net buiten de stad. Haar twee dochters en haar kleine zoontje Max woonden gedeeltelijk bij haar en de rest van de tijd bij hun vader. Onze hostmom is een alumna van Up with People, en reisde als ik het goed heb in 1 991. Ze herinnerde zich er nog alles van en deelde daarom ook veel van haar ervaringen met ons. In die tijd waren de reizen nog een jaar lang in plaats van een semester, en bleven ze gemiddeld zo’n drie dagen in dezelfde plaats, in plaats van een week. Veel dingen in het programma zijn nog steeds hetzelfde en het is zo leuk om te horen hoe de gelijkenissen met 25 jaar geleden zijn. Zelfs sommige liedjes in de show zijn nog hetzelfde. Uiteraard zijn dezen ook wel uit sommige shows geweest, maar ook weer terug gekomen. Zij begrijpt precies wat wij doen en ze leeft en geniet heel erg met ons mee. Dat schept toch altijd een hele bijzondere band.

Het vrijwilligerswerk dat ik deze week deed was nogal gevarieerd, en daar houd ik wel van. De eerste dag deed ik admissions. Voor als ik dit nog nooit heb uitgelegd, we proberen hierbij mensen in onze doelgroep te vinden en ze geïnteresseerd te maken in Up with People, om misschien potentiële castmembers te worden. Vandaag deden we dit op een Deense middelbare school, met ons oog op de examenklassen. Er zijn grote verschillen te merken met admissions in Europa en de Verendigde Staten. Hier moeten wij de studenten meer benaderen, en in de US komt iedereen automatisch naar onze booth en schrijven ze zich in alsof het niets is. Het is daar dus duidelijk dat het daar een stuk gemakkelijker gaat, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik de Europese stijl prefereer. Je kunt betere connecties maken met de mensen, omdat ze meer tijd en uitleg nodig hebben voordat ze beslissingen maken. Er is meer behoefte aan het horen van ervaringen dan feiten, en altijd is er de vraag hoe je deze ervaringen in de toekomst kunt gebruiken voor carrière. Op woensdag ging ik naar een school om een World Dance Class te geven. Door gebrek aan beschikbare dansers, waren we maar met z’n tweeën. Dit werd al snel een geweldige dag. In de eerste instantie konden we de school helemaal niet vinden, maar toen we aankwamen was iedereen zo hartelijk en verwelkomend. We deden “take a stand” workshops in de twee hoogste klassen, waarbij we verschillende statements oplezen en je door de kant die je oploop aangeeft of je het hier wel of niet mee eens bent. Daarna vragen we de leerlingen altijd om hun mening met de groep te delen, en daaruit komen de meest interessante antwoorden. Een voorbeeld van de statements is “Ik denk dat religie meer kwaad dan goed doet in deze wereld.” Of “mannen en vrouwen hebben meer gelijkenissen, dan dat ze van elkaar verschillen.” Tot onze grote verassing was dit geen gewone school, maar een internationale school. De kinderen kwamen werkelijk van over de hele wereld. Wij durfden in onze introductie bijna niet meer te zeggen dat we met honderd mensen van twintig verschillende landen waren, aangezien deze school vierentachtig nationaliteiten representeerde. We aten lunch met alle leraren, en zelfs zij waren allemaal internationaal. Het brengt zo een goede en bijzondere sfeer met zich mee om met verschillende nationaliteiten bij elkaar te zijn. Vooral als het als zo’n verassing komt. We gaven ’s middags twee World Dance Classes aan zo’n tweehonderd kinderen per keer. Dit waren de jongste kindjes, en terwijl we ze een Japanse en een Zuid-Afrikaanse dans aanleerden, werd er altijd wel geroepen “hey, daar kom ik vandaan!”. Op donderdag werd ik even aangevallen met een geluksmomentje. Voor het allereerst in de tour zou ik vandaag op een fiets stappen! We waren maar met vijf mensen voor dit vrijwilligerswerk, en omdat sommige castmembers ’s ochtends met de fiets vanaf hun hostfamilies naar de facility komen, omdat ze dichtbij wonen, hadden we genoeg fietsen om naar onze locatie te gaan. Vandaag gingen we naar een plek waar eenzame jeugd samen kan komen spelletjes te doen, films te kijken, of gewoon wat gezelschap te hebben. De huiskamer kon hier wel een likje verf gebruiken, en daarvoor kwamen wij in actie. De hele dag hebben we lekker geschilderd met muziek op de achtergrond en het zonnetje dat door het raam scheen. Het resultaat mocht er zijn, vooral toen we de kamer weer ingericht hadden en het er heel knus en gezellig uitzag.

Iedere ochtend wanneer we verzamelen, en iedere avond voordat we weggaan, hebben we een morning meeting en een wrap up. Hierbij maken de verschillende staff departments announcements over belangrijke dingen die gaan gebeuren, waar op gelet moet worden, of die we allemaal moeten weten. Onze cast is verdeeld in acht kleinere groepjes die we hometeams noemen, en allemaal een eigen week hebben waarin zij verantwoordelijk zijn voor bepaalde dingen. Twee mensen van dit hometeam leiden deze meetings en vatten alles samen en zorgen dat het vloeiend verloopt. Cityrunners noemen we deze. Deze week was ik een van de cityrunners. Een aantal weken geleden had iedereen zich ook in kunnen schrijven om een cast university te doen. Je kon dan je eigen workshop van een uur lang ontwerpen, en kreeg de kans om dit voor een klein groepje van de cast te doen. Dit leek mij wel leuk. Mijn workshop was gefocust op re-designing, en ik had ongeveer 11 meiden in mijn groep. Ik wilde ze graag mijn manier van werken laten ervaren, als het aankomt op mode. Ik maak geen schetsen en probeer oplossingen te zoeken voor situaties waarin het niet gaat zoals ik het bedacht of gewild had. Voor deze workshop gebruikten we oude kledingstukken uit de onze koffers, simpelweg omdat we niet de tijd en materialen hadden om vanuit stof te beginnen. Het was leuk om zo een beetje hier mee te rommelen en te experimenteren samen.

Ik genoot er altijd heel erg van deze week om tijd door te brengen met mijn gastgezin. Het weer was prachtig de hele week en dus brachten we veel tijd door in de tuin. We barbecueden en hadden goede gesprekken. We namen de overige lunch van Up with People mee om het aan de daklozen op het treinstation te geven, en we zongen liedjes in de auto. We maakten treinritjes met onze hostsister, en met z’n allen aan de ontbijt- of dinnertafel zitten was al een groot feest. Een van mijn roommates Marie was verrast door haar familie die haar zonder dat ze het wist kwamen bezoeken, een andere roommate Chris zocht een vriendin op die in Kopenhagen woont, en dus waren alleen mijn hostmom, onze castmanager en ik over. ’s Middags gingen we naar een karnaval evenement in een groot park met muziek en activiteiten uit allemaal verschillende landen. De regen mocht de pret niet drukken. Toen later op de dag de hele familie weer herenigd was gingen we met z’n allen naar Chirstiania. Dit is een gebied in het midden van de stad waar de mensen onafhankelijk zijn van de regering en daardoor hun eigen regels hebben. Hun leven bestaat uit drugs. Mijn hostmom wilde ons dit heel graag laten zien en dus dronken we hier met z’n allen heel onschuldig een doodgewoon kopje thee. Dat vond ik wel hilarisch.
Wat een geluksvogels waren we toch dat we deze week alweer een regional learning day hadden! Er was niets voor ons gepland en dus konden we de hele dag zelfstandig in de stad doorbrengen. Ik ging op stap met Audrey, een vriendin van mij uit California. We zijn werkelijk overal geweest. Bij het standbeeld van de zeemeermin waar het wemelde van de Japanse toeristen, een mooie kerk, we zagen de aflossing van de wacht op het paleis, we namen een veerpond naar de andere kant van de stad waar we een enorm hoge toren beklommen en namen ook een kijkje in Cristiania. Dit was de eerste keer dat ik hier kwam, want het was nog voor onze hostfamilyday. De sfeer was zo ongelooflijk anders. Het leek echt wel een andere wereld voorbij die poort. Wij voelden ons niet echt op onze plek hier dus zijn we al gauw weer door gegaan. Met een ijsje op de haven sloten we onze leuke dagtrip af en namen we de trein terug naar het centrum. Hier is het prachtige Tivoli park te vinden. De hele cast had gratis toegangskaartjes gekregen omdat we hier morgen onze show zouden opvoeren. Ook mijn hostfamily was hier aanwezig en samen sloten we de dag af bij het gezellige zomerfestival in het park.

Deze dag zou een hele speciale worden voor ons. We zouden vanavond onze show opvoeren in het prachtige Tivoli park in hartje Kopenhagen. Dit is het aller oudste attractiepark in Europa. En we zouden in het zelfde theater optreden en op hetzelfde podium staan als Alvin Aley American dance theater, mijn favoriete dansgroep van de US. We hadden hard geoefend deze week om onze Deense medley zo goed mogelijk te maken, en het publiek weer op z’n kop te zetten vanavond. Voor mij was dit ook een hele bijzondere avond. Voor het eerst in het hele semester wilde de vocalcoach dat ik een solo zong. Na de afgelopen maanden in principe alleen maar gedanst te hebben vond ik dat toch best spannend. Ik zong een lied dat deel was van onze Deense medley, “only teardrops” waarmee Denemarken een aantal jaar geleden de eerste prijs op het Eurovisie songfestival won. Op het moment dat ik 1600 paar ogen in de zaal op me gericht had, en een cast van 100 mensen achter me op het podium, waarvan niemand me ooit had horen zingen, braken de zenuwen toch wel een beetje uit. Het was een goede uitdaging voor mij, en ook wel heel leuk om te doen.

Kopenhagen heeft me erg gefascineerd. Er hangt gewoon een hele goede sfeer in de stad en er is veel te doen. Zeker een plek waar ik terug zal komen. Opnieuw afscheid nemen van een lieve hostfamily is nooit leuk, maar het hoort er nu eenmaal bij. Tijd om de grote brug weer over te steken naar Zweden en Helsingborg in te pakken!