San Luis Potosi, Mexico

Na een hele gave USA tour, was cast A ‘16 helemaal klaar en enthousiast om naar Mexico te vertrekken! Over twee vluchten verdeeld vlogen we vanuit Houston naar het vliegveld in Mexico City. De tweede vlucht, waar ik in zat, wat een aantal uur vertraagd, maar dat was geen probleem. 28 maart 2016, Mexico City, zegt de stempel in mijn paspoort. Tess voor het eerst in Mexico. Vanaf het vliegveld reden we nog zo’n 7 á 8 uur in de bus. Ik was enorm gefascineerd door alles wat ik zag door het raam. Van armoede tot grote dure villas, en de meest gekke winkels en bedrijven. De mensen, de beesten, de wegen. Ik keek mijn ogen uit. Na uren rijden kwamen we laat op de avond aan in een klein, lokaal stadje, genaamd San Luis Potosi. Dit was waar we de rest van de week zouden doorbrengen. De bus was verdwaald, te hoog voor de brug en te breed voor de straten. Uiteindelijk kwamen we terecht waar we moesten zijn, en dit was een soort grote buitenplaats. Er stond een klein typisch Mexicaans orkestje ons te verwelkomen met haar muziek, en dat fleurde ons allemaal op na zo’n lange dag reizen. We kregen onze allocation card waarop we zagen door wie we gehost waren en of we roommates hadden. Ik was dit keer gehost met een meisje dat ik eigenlijk nog helemaal niet ken. Haar naam is Alana en ze komt uit New Hampshire. De afgelopen weken heeft zijn een PRI (Promotion Representative Internship) gedaan in Houston, en was ze dus samen met het advance team voor Houston 5 weken voor de cast uitgegaan de stad hier op te zetten. Hierdoor hebben we haar maar zo’n twee weken meegemaakt, en is dit een goede kans om haar beter te leren kennen. Omdat het net Pasen was geweest waren de hostfamilycodes getallen die de families op een paasei geschreven hadden, en daarmee verstopt zaten ergens op de buitenplaats. In vond mijn gastgezin gebogen in een hoekje in het gras. De eerste verrassing was al snel duidelijk, en was ook iets waar ik stiekem op gehoopt had. Het gezin sprak geen woord Engels. Dit zou een uitdagende week worden, en ik houd van uitdagingen. Het gezin bestond uit een vader, een moeder, een 13 jarig zusje en een broer, die al zijn eigen gezin had met zijn vrouw en zoontje, en niet bij ons in huis woonde. Hij was de enige die op z’n mist een klein beetje Engels sprak. Rond een uur of 11 ’s avonds kwamen we thuis aan, en vanuit een totaal onverwachte hoek werd ons opeens een volledige Mexicaanse maaltijd voorgeschoteld. Dat is hier blijkbaar heel normaal. Met Alana’s gebrekkige Spaans en mijn handen en voeten werk, konden we zowaar een soort gesprek voeren. Dit zijn die momenten in de tour die je nooit vergeten gaat.

De eerste “werkdag” hier was meteen een met veel impact. Onze locatie voor deze week was dezelfde prachtige buitenplaats als gisteravond, en met de Mexicaanse voorjaarszon is dat geen straf. Vandaag ging ik met een groepje naar Casa Cuna. Dit is ik een tehuis voor kinderen die zijn verstoten door hun ouders of familie. Veel van hen waren ontzettend jong en konden net aan lopen. Er waren zelfs een aantal baby’s. Het is vreselijk om in te denken dat deze lieve kindjes zo slecht behandeld zijn of niet veilig thuis kunnen wonen. Ons doel vandaag was om deze kinderen te vermaken en ze plezier te laten hebben samen. We deden spelletjes met ze, maakten tekeningen, muziek en dansten. Het was een hele fijne plek om te zijn voor de kinderen. Het is een tehuis maar tegelijkertijd ook een school en een speelplaats voor de kinderen. Ondanks dat we niet met elkaar konden praten, was er toch zo’n connectie, en kon je voelen dat deze kinderen mensen om hun heen nodig hebben die ze vertrouwen en van ze houden. Ze zijn in goede handen in Casa Cuna. Het doel is dat de kinderen geadopteerd worden uiteindelijk. In de Mexicaanse cultuur zitten de mensen nooit stil, en laat ik me daar nou toevallig heel goed mee identificeren. Mijn hostfamily haalde mijn en mijn roommate op aan het einde van de dag om een ijsje te eten in het centrum. Het liep erop uit dat ze ons het hele centrum lieten zien, we met een tourbus door de stad reden, een prachtige lichtshow geprojecteerd op een kerk bekeken en ’s avonds om 22:00 uur taco’s aten met de rest van de familie in een straat restaurantje. Wat een geweldige avond.

Woensdag was mijn taak weer heel verschillend. Vandaag ging ik naar een brandweerkazerne om deze te schilderen. Alle muren aan de buitenkant van het gebouw moesten rood geschilderd worden, en wat schoonmaken kon ook geen kwaad. Ik heb zo’n beetje de hele dag op het dak doorgebracht om de bovenkant te schilderen. De eerste paar uur werden we versterkt door jongeren van een tehuis voor blinden. Deze kinderen konden niets zien, maar door samen te werken met elkaar en met ons, konden ze deze brandweerkazerne schilderen. Het is zo mooi om te zien hoe ook zij kunnen doen wat wij kunnen, ondanks hun beperking. Terwijl ik lunch at buiten in de zon met mijn Japanse vriendin Yuka, werden we geïnterviewd door een locaal bedrijf. De man vertelde ons dat hij samen met de rest van het dorp zo dankbaar is voor wat wij hier doen, en dat San Luis meer Up with People nodig heeft. Het is zo waardevol om dit te horen en het laat ons realiseren hoe bijzonder het is wat we doen. Ook vanavond bleven we niet thuis. Alana en ik wilden graag hardlopen in het park, en daar kwamen we onze hostbrother tegen. Hij wilde ons graag trakteren op koffie en dus gingen we samen met zijn vrouw en een vriend van hem naar een ontzettend schattig koffietentje in het centrum. Er was een groot open dakterras koffie dronken en taart aten onder de lucht van de nacht.

Donderdag was nogal een gekke dag. De ochtend bracht ik met een groepje, waarmee we van het ene naar het andere tankstation reden om onze show te promoten. We liepen letterlijk naar de auto’s toe om flyers uit te delen en Up with People uit te leggen, in mijn beste Spaans. Het was hilarisch. ’s Middags ging hetzelfde groepje naar een winkelcentrum om een BTS (backing track show) op te voeren. Dit is een korte versie van de show zonder de band. We hadden een ontzettend klein podiumpje midden in het winkelcentrum. Het was nogal een uitdaging om al de ingewikkelde dansen hier op te voeren, maar we zijn ondertussen wel wat gewend. Voorbijgangers keken om terwijl wij onze vocal en movement warming-up deden midden in het gangpad, maar gelukkig trokken de shows ook best veel publiek. Iedereen bleef staan om dit halfuurtje te kunnen zien en de mensen waren enthousiast over de verrassing. ’s Avonds nam onze hostbrother ons mee naar een museum over Darwin en de evolutie. Samen met zijn vrouw, zoontje en ons hostzusje.

Naast alle andere dingen was ook het leren van de Mexicaanse medley een belangrijk onderdeel van de week. De hele cast zong in het Spaans. Niet alleen de medley, maar ook drie van onze grote nummers uit de show hadden we vertaald en moesten we nu onthouden. We oefenden de dansen, en vervolgens alles samen. We leken best klaar te zijn voor de show na heel wat oefening.

Vrijdag was de dag van de show, en vandaag was de eerste keer in het semester dat ik het podium op zou bouwen. Dit word altijd door een grote groep van ons gedaan, maar vanwege mijn internship heb ik dit nooit kunnen doen. Het is interessant om te leren hoe we dit doen en wat er allemaal gedaan moet worden. Ik kon het vaak vergelijken met zeilen. Nooit gedacht dat ik die kennis zou kunnen gebruiken om een podium op te bouwen. De show was spannend voor iedereen vanwege al het Spaans dat we moeten zingen, maar het ging goed en het was zo leuk om ons aan te passen aan de taal van het land, en ook de storyteller in het Spaans te horen praten.

We hadden deze week twee vrije dagen. Wat een luxe. Zaterdag was relaxed. We sliepen een beetje uit en waren thuis wat aan het rommelen en Mexicaans eten aan het uitproberen, want onze hostmom wilde ons graag alles laten proeven. We bezochten een prachtige dam waar we wat tijd doorbrachten en aan het einde van de dag gingen waar oma’s verjaardag in een grote tuin met veel eten, muziek en een enorme groep familieleden. Wat een Mexicaanse gezelligheid. Omdat Mexicanen nogal van feestjes houden, gingen we verder naar het volgende. Dit was een get together met andere hostfamilies en hun hoststudents. Ook dit was erg gezellig. Zondagochtend bezochten we de kerk. Het was een soort familiekerk en wat ik heel opvallend vond is dat de mensen hier manden met snoep meenemen en dat offeren. De hele familie verplaatste zich daarna naar het kleine huisje van oma. Wat ik persoonlijk wel grappig vind is dat Alana en ik onszelf maar gewoon overal naartoe laten slepen, omdat we niet kunnen communiceren over wat het plan is. En het bevalt me heel goed. We reden met de auto vol naar een plek in de middle of nowwhere, en opeens verscheen daar opnieuw de hele familie, ergens binnen een paar oude stenen muren. Wat een verassing. We reden eerst door naar een klein bergdorpje genaamd San Pedro. Ik was meteen verkocht. Wat een schattig plaatsje. Het was heel klein en oud. Een prachtige plek. Iedereen was hier gewoon lekker buiten van het weekend en het mooie weer aan het genieten. We gingen terug naar het familiefeestje waar opnieuw een heleboel Mexicaans eten was. Een van de familieleden was verkleed als clown en liet iedereen gekke en grappige spelletjes doen. Wat een gekkigheid. Het was een goed dag om deze fantastisch week mee af te sluiten.

Ik zal vooral de uitdaging van het communiceren met de hostfamily missen, en de knusheid van het gezellige San Luis Potosi.