Helsingborg, Zweden

Vlak na onze aankomst in Helsingborg, Zweden werden we verrast met een activiteit dat een van mijn favorieten is. Een leadership roundtable. Hierbij maken “leaders” uit de community hun tijd vrij om met ons te praten en te vertellen over hun successen en werkwijzen, en over tactieken die ons kunnen inspireren. Deze leaders zijn meestal mensen die zichzelf op bijzondere wijzen hebben opgewerkt of die een groot deel uitmaken voor het gebied. Wij zijn meestal in kleine groepjes verdeeld en kunnen alles vragen wat we willen. Ik vind het vooral heel leuk dat je deze personen in zo’n korte tijd best goed kunt leren kennen, en dat zij niet alleen succesvolle of bijzondere mensen zijn, maar net zo goed gewoon zoals jij en ik. Ze staan open voor vragen en geven ons graag adviezen. Een goed advies dat ik bijvoorbeeld terug in Denver gehad heb, is “dance with the circumstance”. Het is de hele tour in mijn achterhoofd blijven hangen en het bewijst hoe makkelijk het eigenlijk is om gewoon te dealen met de situatie waar je in terecht komt, en er het beste van te maken. Nieuwsgierigheid is iets heel moois. Om in de inspirerende sferen te blijven, mijn hele week stond aardig hiervan in het teken. Ik was gehost door en koppel waarvan de man Brits was, en de vrouw Australisch. Mijn roommate hier is een hele goede vriendin van mij. Haar naam is Charlene, ze is 29 jaar oud en afgelopen jaar heeft de titel van Miss Corporate America 2015 gewonnen. Voordat ze besloot haar leven om te gooien om Up with People te doen, was ze bezig met haar eigen business als een CEO. En laat het nu net zo zijn dat onze hostouders ook een eigen bedrijf hadden als CEO’s. Het zijn ontzettend lieve mensen en zo hartelijk. Bereist en intelligent. Met zo veel CEO’s aan een tafel voelde ik me soms wel een beetje een sufferd moet ik toegeven, met mijn 18 jaar en een Havo diploma. Allebei mijn hostouders zijn geboren in Engeland, maar omdat mijn hostmom een Australisch paspoort heeft door lange tijd daar gewoond te hebben, identificeert ze zich nu meer met die nationaliteit.

CA. Community action. Daar heb ik ook van genoten deze week. De dag dat ik ingeroosterd was voor admission, ging ik met drie anderen naar een internationale highschool. In drie uur tijd en midden in de examen periode, hebben 9 aanmeldingsinterviews gedaan. Dat is een heel hoop, vooral onder deze omstandigheden. Good accomplishment. Een andere dag ging ik naar een gemixte school van kinderen met een geestelijke beperking, en kinderen zonder. Het doel was simpelweg om hen een bijzondere dag te bezorgen. Met een klein groepje gingen we hierheen, en begonnen we de dag met alle leerlingen in de gymzaal. We zouden ongeveer een half uur besteden aan “jamming”. We vulde onze tijd met verschillende kleine muzikale activiteiten, waarbij iedereen in een keer betrokken kon zijn. Een experiment dat ik met de kinderen deed was een soort grote danscirkel waarbij ik verschillende leerlingen aanwees om een dansmove te doen, en we dat dan met de hele groep herhaalden. Zo plakten we alle moves aan elkaar en hadden we een kleine choreografie, gemaakt door de kinderen. Vooral met een taalbarrière is muziek het aller mooiste communicatiemiddel. Toen de kinderen terug in de klaslokalen waren en hun lessen vervolgden, verzamelden wij wat muziekinstrumenten en zongen een kalm achtergrond muziekje terwijl we langs de klaslokalen gingen. De kinderen werden er helemaal rustig van. ’s Middags zouden we meedoen met in hun normale activiteiten. Ik bezocht een klas met de zwaarst gehandicapten kinderen. Met z’n allen zaten we rond een tafel en zongen we kinderliedjes in het Zweeds. Ze hadden er zelfs kleine dansjes bij, die ze mij ook aanleerden. Dit zijn simpele, maar voor mij ook hele bijzodere momenten in de tour. De lunch liep uit in een enorme jamsessie waarbij onze castmanager zijn gitaar erbij gepakt had en op een gegeven moment de hele school liedjes van Frozen zong in de kantine. ’s Middags konden de kinderen naar huis, maar bleven ze bijna allemaal hangen op het schoolplein om muziek met ons te maken en volleybal te spelen. Wat een heerlijke dag. Een andere dag was ik deel van the Step Up Program. We kregen een hoop middelbare scholieren en hadden klimaatveranderingen als onderwerp. Een interessante dag met veel confrontaties over hoe we onze aarde vervuilen.

Omdat het einde van de tour nu in zicht komt, deden we deze week een workshop om ons voor te bereiden om naar huis te gaan, weer in ons normale leven terecht te komen en niet meer samen zijn om goedheid over de wereld te verspreiden als cast. We deden een workshop over “stages of loss” waarbij we in groepen de stages “langs gingen” en zo’n 20 minuten praten over in hoeverre je in deze situatie staat op het moment en waarom. Diezelfde middag gingen we met de hele klas naar een groot plein waar een Afrikaanse band optrad. Playing for change was de naam van hun project. Het idee was dat wij een soort van samen met hen zouden optreden. Onze accoustic promo group zong een paar nummers, en een paar van onze cast members zongen een lied met hen mee als ze het kenden. Verder dansten we vooral op hun muziek en hadden we een hele leuke middag. Zelf eindigde ik op de djembé. Later op het strand gaf dezelfde band een workshop drummen en Afrikaanse dans. Dat kon ik echt niet missen!

Iedere avond kon ik weer uitkijken naar de hostpickup waarbij mijn gastgezin mij en Charlene kwam ophalen. We aten gezellig buiten in de overkapping met de verwarming aan, en hadden hele goede gesprekken. Al na de eerste dag kwamen de grappen op tafel, en die zijn niet meer verdwenen. Wat hebben we gelachen deze week. Ik voelde me heel erg op mijn gemak in dit gezin. De vader heeft ook drie dochters. Zij wonen gedeeltelijk bij hun moeder, en de rest van de tijd bij hen. Voor onze komst hadden ze de kinderen naar hun moeder gestuurd, zodat wij in hun bedden konden slapen. Gelukkig kwamen ze wel een avond bij ons eten. Ook de hostfamilyday brachten we met z’n allen door. ’s ochtends gingen we naar het prachtige paleis waar een Zweedse koningin gewoond heeft, en waar de allermooiste tuinen te vinden zijn. Enorm groot en met gekleurde bloemen overal. We konden zelfs over het water kijken en het voormalige fort van de Denen zien. ’s Middags ontmoeten we twee andere castmembers met hun gastgezin en hadden we een grote picknick samen. We waren dicht bij het water en waaiden uit bij de vuurtoren. Een aantal van klom over de rotsen naar het puntje van Helsingborg. Het was ontzettend mooi daar. ’s Avonds we een Japanse maaltijd met onze ouders en speelde ik wat Nederlandse muziek voor het de familie. Even een cultureel momentje. De jacuzzi in de tuin was de hele week al toch wel heel aantrekkelijk. De onze laatste kans was vanavond, en dat wilden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Wat was ik blij dat ik deze week met zo’n super roommate kon delen.

Omdat we onze Zweedse medley uiteraard nog kenden van twee weken geleden in Falköping, focusten we tijdens de repetitietijden op onze Belgische medley. Het maakte me zo blij om de hele cast te horen klungelen met het Nederlandstalige lied in onze medley. Hoe gaaf is het om mijn grote, internationale familie van honderd mensen in mijn kleine taaltje te horen zingen. En hoe zelfverzekerd ze alle woorden totaal verkeerd uitspreken. Hilarisch soms ook. Zomaar in het midden van onze repetitie op de showday, begon de muziek van de Mexicaanse medley te spelen. Iedereen was door het dolle natuurlijk wat dat hadden we sinds Mexico niet meer gehoord. We probeerden de dansen te doen en mee te zingen met de Spaanse woorden. Voor de helft van de cast leek het alsof ze het nooit geleerd hadden, maar dat maakte het alleen maar grappiger. Vervolgens werden alle medley’s die we tijdens de tour hebben opgevoerd afgespeeld. Bermuda, Zweden, Denemarken, en ook België waar we nog druk voor aan het oefenen waren. We voerden een goede show op vanavond, en wetend dat er hierna nog maar twee zouden volgen, wilden we het toch nog net iets beter doen dan normaal. Tot mijn grote verassing was mij gastgezin van vorige week uit Kopenhagen naar Helsingborg gekomen om de show opnieuw te zien. Ik vond het zo leuk dat zij opnieuw in het publiek zaten.

Na alle kopjes thee en de Zweedse koffiepauzes die ze hier Fika noemen, zou de volgende stop voor mij heel dicht bij huis zijn. Onze een naar laatste stad zou het Nederlandstalige Genk in België zijn. Het einde komt in zicht maar dat probeerden we nog zo veel mogelijk te negeren. Er was nog genoeg tijd over om ons werk te doen, en onze doelen te bereiken.