Falköping, Zweden

Wat een gek idee dat we de Amerikaanse kant van de wereld nu zouden verlaten, en terug zouden komen naar Europa. Ook dit keer zat ik weer op een ander vlucht met de Aziaten. Het grootste gedeelte van de cast vloog opnieuw via Canada, en daarvandaan naar Kopenhagen in Denemarken. Ik vloog vanaf Bermuda naar New York, over naar London, en toen naar Denemarken. Een grote bus bracht de hele cast naar het kleine stadje Falköping in Zweden. Het was in de eerste instantie zo gek om weer in Europa te zijn. Het voelt gewoon heel anders dan De Verenigde Staten, en uiteraard ook dan Mexico en Bermuda. Ik ben er nog niet helemaal uit waarom het zo anders voelt. Het liet me ook genieten van de kleine dingetjes die voor ons zo vanzelfsprekend zijn. Mensen die de was ophangen buiten, bij het eerste zonnestraaltje barbecueën in de tuin, vrouwen met veel te grote regenjassen op de fiets onderweg naar de supermarkt en alles op loopafstand. Veel groen en auto’s met koppeling.

Opnieuw deze week was ik alleen gehost en had ik dus geen roommates. Ik werd opgewacht door een man met een grote baard en een jongen met een knotje in zijn haar. We wonen in een ontzettend Zweeds en knus appartementje, samen met de moeder. Klein maar fijn. Voor het eerst kreeg ik weer aardappelen met wortel en een gehaktbal voorgeschoteld. Daar had ik soms wel een beetje naar verlangt wanneer ik voor de zoveelste keer vette macaroni and cheese op mijn bord had. Ook moeten we natuurlijk weer een beetje wennen aan de algemene cultuur enzo. Hoe begroeten de mensen elkaar hier, en je schoenen laat je achter op de deurmat voordat je binnen komt. Na heel wat geklungel met alleen een vork bij het eten, kreeg ik tot mijn geluk nu ook weer een mes om het vlees op mijn bord mee door te snijden. Iedere ochtend kon ik uitslapen tot 7 uur, want het koste me maar tien minuutjes lopen naar de facililty. Iedereen was voorbereid op sneeuw en ijs, want dat zou het weer worden was ons verteld. In realiteit kon iedereen de korte broeken uit de koffers halen en deden we zelfs onze repetities buiten.

Deze week stond voor een groot deel in het teken van education. We deden een programma, ontworpen door Up with People, dat we the Step Up Program noemen. We krijgen dan een groep van zo’n vijftig tot honderd scholieren waar een ongeveer drie uur lange workshop mee doen. Deze week deden we dit twee dagen lang en de workshops waren gefocust op culturele diversiteit. Ik vind het altijd heel leuk om onderdeel te zijn van Step Up, en om de gedachten en meningen van de scholieren te horen. Vaak komen er vragen of onderwerpen aan bod waar ze nog nooit eerder over nagedacht hebben, en ik ben blij dat wij de eersten zijn die hun reacties horen. Education in Up with People vind ik sowieso heel belangrijk. Het heeft mij de meest waardevolle manier van denken geleerd.

Onze hostfamilyday hadden we deze keer zomaar op een woensdag. Dit was vanwege een nationale feestdag in Zweden. Rond het middaguur nam mijn lieve gastgezin me mee naar een hele beroemde kaaswinkel in de stad, maar helaas was deze gesloten. In het kleine rode autootje reden we de heuvels in waar we een uitkijktoren op klommen en daarna de lieve diertjes op de kinderboerderij begroetten. We reden door een adembenemend mooi gebied dat ons naar een middeleeuws dorpje bracht. Er stonden hier wat oude hutjes, en zo klein dat je niet eens rechtop kon staan. Meestal anderhalf kamertje en gaten in de houten buitenmuren. Het zag er heel knus uit vooral me de planten om de huizen heen die de mensen lieten groeien om te eten en in leven te blijven, maar toch kun je je nauwelijks voorstellen dat hier echt mensen hebben moeten wonen. Zweden is koud in de winter. Mijn hostdad en broer hadden verhalen bij werkelijk ieder klein dingetje dat ze hier zagen. Ik had hier veel respect voor en het was ook heel intressant. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat na ruim twee uur luisteren naar de aan een stuk doorpratende, diepe stem van mijn hostdad, mijn hoofd toch aardig begon te tollen. We vonden een restaurant op het puntje van een berg met een prachtig uitzicht over de stad. Hier waren ook veel parachutevliegers te vinden, en zelfs zweefvliegtuigen. Met het heerlijke namiddagse zonnetje was dit prachtig om te bekijken. Up with People had een potluck barbecue georganiseerd voor de cast en hostfamilies bij een groot meer. De hele avond speelde ik volleybal met mijn castmates, zongen we liedjes met de gitaar en braadden we hotdogs en marshmallows bij het kampvuur. Deze week hadden we zelfs een regional learning day. Met een bus reden we door het gebied, waarbij we een groot meer bezochten waar vogelspotters te vinden zijn. We bezochten ook de bizons op een boerderij en een hunebed in een bloemenveld, terwijl de gids in de bus over de landschappen vertelde. We stopten bij de kaaswinkel en brachten de rest van de middag door in een dorp ingericht alsof het het stenen tijdperk was. Ook alle activiteiten waren hierop gericht en het was ontzettend mooi en interessant. Wat ik hier het aller leukst aan vond was dat we niet alleen met de cast waren, maar ook met een grote groep vluchtelingen. Het was ontzettend interessant om met hen te praten en hun verhalen te horen. Onze gastgezinnen waren ’s avonds opnieuw uitgenodigd om met ons van het prachtige weer te genieten, samen te eten of te proberen niet om te slaan in de houten kano’s.

Tijdens onze showday op zaterdag hielden we een Expression Session. Iedereen had zich hiervoor op kunnen geven om een leuke of grappige act te doen voor de cast. Het ging van prachtige zelfgeschreven nummers, sterke monologen en pianostukken, tot aan de grootste gekkigheid. Opzettelijk valse opera em mannelijke balletdansers met korte rokjes en lipstick. We hebben gegierd van het lachen. Diezelfde showday nam mijn gastgezin mij na de show mee naar het stadje, om mij echt bizonvlees te laten proeven. Culturele ervaring. Ik moet zeggen dat het erg goed smaakte. Ik voelde me wel een beetje schuldig toen ik hoorde dat de bizon van de boerderij kwam die we van de week bezocht hadden.

In Up with People is er de mogelijkheid om internships en assistentships te volgen. Voor interships is een sollicitatie nodig, en voor assistentships schrijf je je in op een lijst waarvan gekozen wordt. Zoals ik in de eerste ronde een dans internship had en in de tweede ronde een Front of House assistentship, heb ik voor deze derde ronde een crewleader en een bookkeeper assistentship. Als crewleader leid ik een groep naar de plek waar we die dag vrijwilligerswerk zullen doen. Ik zorg er bijvoorbeeld voor dat we met openbaar vervoer op de juiste plek aankomen, en dat alles goed is doorgecommuniceerd met de mensen of het bedrijf waar we voor komen werken. Als bookkeeper registreer ik alle aanname interviews voor ons programma en stuur dat op naar het hoofdkantoor in Denver. Ik houd ervan om verantwoordelijkheden te hebben en me op verschillende vlakken te oriënteren. Ervaringen zijn altijd goed.

De hele week hebben we hard geoefend aan onze Zweedse medley die we in onze shows hier op zullen voeren. Ik vind het altijd zo bijzonder en leuk als we met z’n allen aan het klungelen zijn terwijl we allemaal nieuwe liedjes moeten leren in een taal waar we werkelijk niets van kunnen maken. Ik ben erover uit dat Amerikanen het grappigste accent hebben. En de Chinezen, dat is ook hilarisch. We voerden een schoolshow op deze week, en tijdens de laatste twee dagen was het tijd voor onze grote show. Tijd om het publiek in te pakken met de denderende Zweedse medley. Al deze liedjes hebben ooit Zweden gerepresenteerd op het Eurovisie songfestival, en haar op de eerste plaats gezet. Ik geloof dat het grootste gedeelte van de cast het al snel op had gegeven en een eigen tekst op de liedjes had bedacht. Alleen als de vocalcoach niet keek natuurlijk, anders moest je fake it till you make it. Zolang de solist de tekst kan onthouden zal niemand iets merken werd er stiekem backstage gefluisterd. We hadden deze week weer aardig wat shows om op te voeren. Drie dit keer. Gelukkig vinden wij dat helemaal niet erg en genieten we er alleen maar van. Na deze eerste week in Europa met een nieuwe taal, vertrouwde cultuur en vier barbecues in zeven dagen, zouden we morgen de grote brug weer over rijden die ons terug zou brengen naar Denemarken. De komende week zou Cast A te vinden zijn in Kopehagen!